Waterfall of teardrops.

Hij drukte zijn rechter voorpoot op het eerste natte stuk rots. Het maakte de rots glad, wat een teken was dat hij voorzichtig moest zijn. Echter was dat niet waar Jarod zijn aandacht bij was. Langzaam aan liet hij zijn kop zakken, snoof hij met zijn versterkte hondenneus de geur op, de geur van bloed.. Jarod had het al even geroken, maar nu leek hij steeds meer dichter bij diegene te komen waar de geur ook maar vandaan kwam. Natuurlijk verwachtte Jarod in de eerste instantie een wild dier, in zijn honden staat waarin hij nu verkeerde werkte het goed om het dier te kunnen vangen, zeker als het gewond was. Dan was het min of meer al geen partij meer voor hem. Dat moest ook niet. Jarod kon het zich niet veroorloven om hier gewond te raken. Ook al leefde hij hier zolang hij zich kon herinneren en was hij het eiland praktisch gewoon helemaal gewend, je hoefde maar één keer een wond te krijgen waardoor je zou kunnen dood bloeden dan was het je al fataal.
Langzaam aan volgde Jarod zijn linker voor poot tot dat zijn hele lichaam zich op de rotsen bevond. Jarod liep door, terwijl zijn grijs gekleurde rossige kop laag hing en de geur van bloed alsmaar sterker werd bij elke stap die hij zette, hij kon de geur bijna een opluchting en verrukkelijk noemen. Ja hij had al een aantal dagen niets goeds meer gegeten en hij kon dan ook wel wat goeds gebruiken. Zijn grote massieve maar ook slanke lichaam leek zich makkelijk voort te kunnen bewegen maar juist omdat hij ook zo groot was moest hij meer op passen dat hij niet een verkeerde stap zou zetten.
Na een stuk gelopen te hebben over de rotsen leek hij bij het eindpunt aangekomen te zijn. Jarod sloot voor een moment zijn donkere bruine ogen, hopend op iets goeds terwijl hij zijn kop op tilde, vervolgens opende hij zijn ogen terwijl een diepe zucht zijn bek ontsnapte. Jarod zijn blik viel op een meisje. Een meisje? Nee een mens uberhaubt? Wat deed zij hier ineens? Een andere vliegtuig ramp? Veel vragen dwarrelde door Jarod zijn gedachten's heen maar nu hij er over nadacht meende hij een paar dagen terug ook iets gehoord te hebben. Jarod snoof eens, wat maakte het eigenlijk uit of ze mens was of niet? Ze was gewond, een kans dat ze kon overleven was klein afhankelijk van waar ze gewond was. Maar Jarod ging niet wachten om daar achter te komen. Hij verwachtte niet dat zij zich ineens zou kunnen verdedigen tegen hem, zeker niet op deze natte gladde rotsen. Wat voor hem ook wel een minpunt was trouwens. Maar hij zou er wel uit komen. Jarod stopte verder op haar. Een korte harde en duidelijke blaf ontsnapte zijn bek om haar te waarschuwen, vervolgens liet hij een diepe kille grom horen terwijl zijn nek haren over eind kwamen te staan, als een wolf of op een prooi liep hij op haar af. Zolang hij in zijn honden vorm was voelde hij zich zelfverzekerde bij dit dan als mens, als hij mens was zou het ook vreemd overkomen, dan zou hij gelijk als een kannibaal gezien worden. Ligt begon zijn vacht ook al wat natter te worden door dat hij dichter bij de waterval kwam, zo zag hij er dan ook nog verwilderder en misschien ook wel aanstaanjagender eruit dan hij dacht.

Jarod naderde het lichaam van het meisje. Het lichaam waar het bloed van weg kwam. Het water liep hem zowat in de bek als hij niet al zo nat was door de druppels van de waterval. Hij had echter honger. Hij had in geen dagen wat goeds kunnen vinden. En nu zat zij hier. Overlevings kans? Haar zo te zien schatte hij deze niet hoog. Wie zou haar dan missen? Misschien familie ergens, waar dan ook. Maar ze hoefden niet te weten dat ze verslonden was door een Ierse wolfshond. Normaal leefden die niet eens in het wild dus ze zouden er nooit achter komen. Daarbij zou niemand hier vrijwillig komen om haar te zoeken. Want iedereen wist, zodra je hier terecht kwam, kwam je er nooit meer van af. Als waarschuwing gaf hij haar een korte blaf. Die hoorde ze duidelijk, het eerste wat ze deed was dat ze gelijk recht schoot. Duidelijk geschrokken van zijn actie. Jarod zijn blik verstrakte lichtjes wat terwijl hij zijn boven lip wat op trok om haar dan ook nog eens extra te waarschuwen, het was iniedergeval een teken dat hij zijn tanden zou gebruiken als het nodig was. Jarod kwam steeds dichter bij haar, terwijl zijn geen kant op kon. Ze had haar lichaam tegen de rotswand aan gedrukt. Zou ze het zo makkelijk opgeven? Waarschijnlijk wel. Het zou een makkelijke prooi voor hem worden, dat was dan ook des te beter voor hem. Als hij zich te goed zou doen aan haar vlees zou hij wel weer even een tijdje vooruit kunnen.
Jarod hield zich groot, dominant ging zijn kop omhoog en zijn borst vooruit zodra hij bij het meisje aan kwam. Zelfs zijn grote lichaam zou nog niet boven haar lengte uit komen, maar het zou niet lang duren of daar zou verandering in gebracht worden. Plotseling zakte het meisje voor hem door haar knieën en kwam ze zo te zitten op de grond. Zo kwam haar hoofd en zijn kop op dezelfde hoogte, althans nu hij zijn kop laag hield. Want zodra hij deze omhoog zou doen zou hij boven haar uit steken. Nu merkte Jarod dan ook de tranen bij haar wangen op. Het was geen water van de waterval, nee ze leek vermoeid te zijn. Verdrietig door het feit dat ze hier zat, en dat ze op het punt stond om uitgemoord te worden door een hond. Oftewel hij zelf. Jarod snoof eens. Een lichte grom ontsnapte dan ook weer zijn bek. Hij moest niet teveel aan die gevoelens denken van haar. Eten, dat was ze, en meer ook niet.
Zo keken ze elkaar voor een moment in de ogen aan. Haar betraande gezicht tegenover zijn rossige kop. Plotseling tilde ze een hand op en raakte daarmee zijn vacht aan. Waarna er dan ook woorden volgde die iets in hem lieten knappen. Ze leek zo zwak, zo zeker van haar dood. Hoe kon ze het zo snel opgeven? Ze maakte haar slanke vingers vrij van zijn vacht.
Net voor dat haar hand de grond weer zou kunnen raken werd deze ineens vast gepakt door een andere hand. De hand trok haar recht waarna een twee hand op haar onderrug werd geplaatst om haar recht te houden. Voor haar stond een donker blonde jongen met heldere grijs blauwe ogen. De hond leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon en de jongen was er voor terug gekomen en had het meisje voor hem overreind geholpen. ‘’Was je van plan je leven zo snel weg te geven?’’ Vroeg Jarod zijn rustige stem aan haar. Wat de reden precies ook was geweest. Jarod had het niet gekund, niet nu. Dan moest hij maar iets anders zien te vinden om zich te goed aan te doen.

Kalm keek Jarod haar in de ogen aan, alsof het heel normaal was dat na een grote rossige wilde hond, een jongen nu voor haar stond. Haar zelfs had recht getrokken en haar nu vast hield in zijn armen. Het meisje keek hem met een gejaagde ademhaling in de ogen aan, waarschijnlijk niet wetend wat haar over kwam. Jarod bleef echt gewoon nog steeds kalm. Voor hem was het normaal om zo ineens terug te veranderen naar zijn mensen vorm. Echter vergat hij dat voor mensen zoals dit meisje voor hem dat wel een heel ander aan zien was. Na een redelijk lange stilte leek er een antwoord van het meisje te komen. Echter was het enigste wat ze zei; 'hoe..?' Natuurlijk wist Jarod wel wat ze daar mee bedoelde, maar of hij zin had om dat uit te gaan liggen was een tweede. Of ze zou er zelf uiteindelijk achter komen aangezien er genoeg geruchten waren over dit eiland, zelfs over de gedaanteverwisselaars of het zou een mysterie voor haar blijven, want Jarod vertelde er niet al te graag uitgebreid over. Ligt haalde Jarod zijn schouders dan ook even op. Alsof hij geen idee had over waarna ze vroeg.
Voor een moment bleef het stil tussen hen. Jarod vroeg zich voor een moment dan ook af wat er in haar hoofd om zou gaan, het was nog maar de vraag of ze al de geruchten wel kende van het eiland. Misschien had ze er wel nooit van gehoord en wachtte ze nu op een verklaring van hem, al zou ze eerst wel even moeten bij komen leek hem. Hij zag hoe haar blik op de grond gericht was. Alsof daar iets bijzonders was te zien.
Tot dat na even ze hem ineens in de ogen aan keek. Nu kwam dan ook het moment dat ze zich besefte wat hij was. Ze vroeg hem of hij een gedaanteverwisselaar was. Rustig keek hij haar in de ogen. Voordat hij echt een antwoord op haar kon geven trok ze zich al los van hem. Jarod liet haar dan ook gewoon gaan. Kalm stopte hij zijn handen in de zakken van zijn vest. Ze liep een stukje richting de waterval, waarna ze zich omdraaide en hem met een achterdochtige blik in de ogen aan keek. ''Pas op, of je valt'' Was het enige wat Jarod als eerste tegen haar zei. Hij keek dan ook voor een moment naar het stuk rots waar ze op stond waarna hij haar terug in de ogen aan keek. Op dat moment zei ze hem dat hij gevaarlijk was, waarbij ze hem dan ook vroeg waarom hij haar niet gewoon had op gegeten. Hij hoorde de angst in haar stem. Het was iniedergeval wel duidelijk dat ze wel degelijk dingen over hem had gehoord, of iniedergeval over de gedaanteverwisselaars. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, alsof ze een zelf verzekerdere houding probeerde aan te nemen. Maar Jarod wist wel beter. Zelfs in zijn mensen vorm kon hij de zintuigen van een hond nog gebruiken. ''Ik hou niet van zielig vlees'' Reageerde Jarod na even kalm op haar. Het kwam eruit alsof ze gewoon geen uitdaging voor hem was geweest, en dat was ook zo. Ze had zich gewoon aan hem over gegeven.
Na even leek ze licht wat meer te ontspannen, ze liet haar armen zakken waarna ze dan ook vroeg of hij wilde weten wie hij niet had vermoord. Licht trok Jarod een wenkbrauw op. ''Vroeg of laat vind ik ze'' Reageerde Jarod kalm op haar. Het leek hem ook gewoon niets te doen dat hij enkele mensen al het leven had ontnomen. Dat was ook min of meer zo, als hij zelf maar overleefde dan vond hij het best. Hij leefde hij alleen zo lang hij zich kon herinneren, waarom zou hij dat nu laten veranderen? Uiteindelijk stelde ze zich toch voor. Waarom? Wat was het doel daar van? Jarod keek voor een moment weg naar de waterval met een lichte onhoorbare zucht. Zijn blik ging daarna terug naar het meisje die Isobel noemde. ''Jarod'' Stelde hij zich dan ook aan haar voor.

Ze was de soort van wolf gevolgd na zijn poging om los te komen, ze zag algauw dat het beest een soort van waterval opgeklommen was. Ze volgde dan ook om op de waterval te komen wat een harde klus was. Na een tijdje te blijven zitten op een rots waarbij ze niet verder kwam hoorde ze stemmen. Aandachtig luisterde ze naar de twee stemmen die elkaar voorstelde. Zouden er dan nog meer mensen zijn? Ze pakte met haar andere hand de volgende rots vast om hoger te komen maar het ging niet echt. Even gleed haar voet weg waarna een gil ontsnapte en ze gelijk haar ogen sloot van angst. Ze herstelde zich snel waarna ze weer een pauze nam op een rots. Hopend dat ze niks gehoord hadden, wat onmogelijk was, maar ze hoefde geen contact op dit moment.

Pas toen Isobel zich had losgetrokken uit zijn greep en een stukje weg was gelopen, deed de jongen zijn mond open. ''Pas op, of je valt'' Zijn ogen flitste even naar de plek waar ze stond en daarna keek hij haar weer aan. Isobel reageerde niet op zijn waarschuwing, als ze viel zou niemand haar missen. En de Gedaanteverwisselaar had haar toch al willen vermoorden.
Ze geloofde dat iedereen op de aarde was gezet om te leven voor iemand, maar aangezien iedereen waarvoor ze leefde al wel moest denken dat ze dood zou zijn... Kort schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet denken dat iedereen waarvan ze hield zou aannemen dat ze dood was. Ze wilde dat ze de moed niet op zouden geven en haar bleven zoeken en haar van dit klote-eiland af te halen. Haar onderlip trilde. Nee, ze mocht nu niet gaan huilen.
Het kwam in haar op dat ze nog leefde, ze vroeg zich hardop af waarom hij haar niet had gebruikt als lunch. Isobel sloeg haar armen over elkaar, ze moest er zeker van zijn dat er geen tranen meer zouden komen. ''Ik hou niet van zielig vlees.'' Sprak hij nuchter. Isobel's oogleden knepen voor een kort moment samen. Wat bedoelde hij daarmee te zeggen? Ze haalde diep adem en wachtte.
Een korte stilte viel, terwijl Isobel overwoog of ze zich zou voorstellen. Een steek van pijn schoot door haar zij toen ze besloot zichzelf te introduceren en een haar houding ontspanner maakte. Haar armen bungelde langs haar lichaam en ze zette al haar gewicht op haar linkerbeen. "Wil je weten wie je niet hebt vermoord?" Haar stem klonk hees. ''Vroeg of laat vind ik ze'' Met opgetrokken wenkbrauw onderbrak de jongen haar. Isobel trok op haar beurt een wenkbrauw op. "Ik bedoel... Wil je weten wie... ik ben?" Hij had haar verkeerd begrepen, maar ze nam zichzelf niet kwalijk dat ze zinnen misschien wat raar formuleerde; de jongen tegenover haar was nog geen twee minuten gelden een hond geweest die haar probeerde te vermoorden. Zonder verder op antwoord te wachten zei ze: "Ik ben Isobel" Ze wist niet waarom ze zich had voorgesteld, maar ze wist ook niet waarom ze dat niet zou doen. Hij keek haar kant op. "Jarod."
Isobel sloeg onbewust haar armen weer over elkaar en flitste haar ogen weer naar de zijne. Ze moest toch even bijkomen van wat ze zojuist had meegemaakt. Eigenlijk moest ze nog even bijkomen van wat ze haar hele leven had meegemaakt. En de hond, die opeens kon zeggen dat hij Jarod heette, kwam dat kostbare moment voor haar verpesten. Isobel liep een stukje naar voren, plotseling toch bang om te vallen. Plotseling toch bang dat iemand haar zou laten vallen.
Snel draaide ze zich om en veegde een traan weg. Ze was kwaad dat die was ontsnapt. Boos haalde ze haar neus op, ze wilde niet huilen. Toen ze zich weer terug naar Jarod draaide, hoopte ze dat haar ogen niet rood zouden zijn of zo, hij hoefde niets te weten van haar bijkom-momentje. Plotseling draaide ze haar hoofd. Gilde er nu iemand? Haar wenkbrauwen trokken in een frons, daarna schudde ze haar hoofd. Ze had het zich vast verbeeld, bij het ruisen van de waterval. Welke idioot beklom er nu een stukje van de waterval? Isobel glimlachte. Zij.
Ze keek weer naar Jarod. "Dus... Jarod. Vertel eens, hoe ben jij hier terecht gekomen? Ik heb je niet zien zitten in het vliegtuig...?" Het was misschien nogal een overbodige vraag op dit moment, maar ongemakkelijke stiltes bevielen haar niet.

Jarod volgde elke beweging van haar lichaam. Hij was oplettend. Of iemand interessant was of niet, in de gaten houden deed hij ze altijd. Als ze van hem weg probeerden te komen dan zou hij alsnog in zijn dierlijke vorm veranderen en diegene grijpen. Hij kon niet anders wilde hij overleven. Voor Jarod bleef het dan ook niet onopgemerkt dat haar onderlip trilde. Nee toch? Zou ze nu gaan huilen. Alweer? Jarod slaakte even een lichte zucht. Daar had hij dus geen zin in. Maar of ze daadwerkelijk in tranen uit barstte kon hij niet zien. Ze sloeg haar armen over elkaar en draaide zich dan ook weg van hem. Met een licht wat opgetrokken wenkbrauw keek Jarod dan ook naar haar. Nu ze met haar rug naar hem toe stond zei hij haar dan ook dat hij niet van zielig vlees hield. Wat de reden voor die woorden was, was het beeld dat hij van haar nu voor zich zag. Hoe ze zich zo verdrietig op stelde, alsof ze niets meer aan kon. Het probleem was ook gewoon dat Jarod zich niet zou kunnen in leven in haar situatie. Hij had geen vliegtuig crash mee gemaakt, hij kende geen mensen die hem lief zouden hebben en hem uberhaubt zouden missen. Al dat hij kende was zijn alleenstaande leven.
Na dat te hebben gehad leek ze een besluit te nemen om zich meer ontspannen op te stellen. Ze vroeg hem dan ook al gauw of hij wilde weten wie hij niet had vermoord, echter vatte hij die woorden verkeerd op. Zij praatte namelijk over haar zelf. Jarod had het niet in de gaten gehad, misschien omdat het hem ook niet veel interesseerde. Jarod rolde dan ook eens met zijn ogen toen hij zag hoe het meisje hem aan keek met een opgetrokken wenkbrauw. Voor een moment sloeg hij dan ook zijn armen over elkaar heen. Waarom zou hij willen weten wie zij was? Wat zou hij er aan hebben? Verder kwam hij echter ook niet echt want ze stelde zich ineens voor. Haar naam was Isobel. Hij had niet verwacht dat ze zo snel dingen over haar zelf wilde los laten. Maar Jordan was ook niet helemaal achterlijk, hij kreeg dan ook wel zo'n vermoeden dat ze dingen probeerde los te krijgen bij hem. Nou dat kon ze vergeten. Niemand had ooit zijn vertrouwen kunnen krijgen, niet dat iemand het ook ooit durfde wanneer ze er achter kwamen dat hij een gedaanteverwisselaar was. Toch besloot hij zich ook maar voor te stellen. Het zou nog altijd beter klinken dat hij gewoon bij zijn naam werd genoemd in plaats van dat ze hem steeds een gedaanteverwisselaar zou noemen. En nu kon hij haar ook bij haar naam noemen, Isobel. Dat maakte het in ieder geval wel wat makkelijker.
Plotseling liep ze een stukje naar voren, weg van de rand. Alsof ze bang was dat er toch iets zou gaan gebeuren. Nou ja, hij moest zeggen dat het best verleidelijk was. Haar eraf duwen maar dat zou zonde zijn van het vlees toch? Ja het was niet zo gek dat hij zulke gedachten's had. Voor hem was het meer dan normaal. Plotseling ging haar hand naar haar gezicht. Jarod zuchtte eens. ''Huil je?'' Vroeg Jarod dan ook wat emotieloos aan haar, wat wel duidelijk maakte dat hij er verder geen moeite mee zou hebben. Uiteindelijk draaide ze zich wel weer naar hem toe. Er was verder niet heel veel opvallend's te zien. Echter gebeurde er wel wat anders opvallend's. Geheel uit het niets was er een gil te horen. Jarod keek dan ook gelijk om, ligt vernauwde zijn blik al wat. Jarod snoof eens en liep naar de rand toe waarna hij algauw omlaag keek. Jarod gromde licht wat binnensmonds, ja zelfs dat kon hij in zijn mensenvorm, zodra hij een gedaante ontdekte onder hen. ''Vind je het interessant om naar ons te luisteren?'' Vroeg Jarod dan ook al gauw genoeg aan wie het meisje ook maar was. Hij had zijn blik voor een moment dan ook van Isobel af gehouden tot dat ze al weer vragen aan hem aan begon te stellen. Hij keek dan ook om naar haar. Blijkbaar leek zij dieper te willen graven in zijn verleden, of in ieder geval zijn leven zo wie zo. ''Weet wat goed voor je is, ik kan je nog steeds afmaken'' Zei Jarod tegen haar, nu dat hij praatte en weer dichter bij haar in de buurt was waren zijn wat scherpere hoektanden zichtbaar. Vervolgens keek hij weer naar beneden om te zien dat wie daar ook zat antwoord zou gaan geven.

Ailey liet zich zakken op de rots wanneer ze zag dat ze ontdekt was. Ze zuchtte diep. Ze antwoordde dan maar ook op zijn vraag zodat ze niet te zwak leek. 'Toevallig wel ja,' zei ze toen. Ze stond weer op en probeerde weer wat omhoog te komen wat lukte dit keer. Ze zag toen ook dat er een meisje bij was. Ze stond op huilen leek het wel. Ze ging op de rand zitten wat niet de meest slimme plek was maar het ging nou eenmaal niet anders. 'Ailey,' zei ze richting de twee terwijl ze even naar het uitzicht keek. Het was nogal koud zo op de top. Ze slaakte weer een zucht, dit keer van vermoeidheid. Misschien was die waterval beklimmen niet het allerslimste wat ze had kunnen doen, gewoon omdat het ook een klus zou zijn om terug te gaan. Ook hield ze niet zo van hoogtes, maar omdat ze even in een dip zat was ze hem maar gaan beklimmen. Z'n moment dat niets je meer kan schelen, een moment dat dood of levend niet meer uitmaakt. Toch bedacht ze zich op de laatste rotsen en wou voor geen goud ter pletter neer vallen. Nu vroeg ze zich eigenlijk wel af hoe hun hier zijn gekomen, en waarom.

Jarod had haar gevraagd of ze huilde. Zodra ze zich omdraaide keken ze elkaar aan. Maar daar bleef het bij, echter wist Jarod al wel genoeg. Voor haar moest het een frustratie zijn om hier te zijn. Met een onbekende jongen die ook nog eens gedaanteverwisselaar was en haar zou kunnen doden wanneer hij er zin in had, daarbij was ze op een geheel onbekend eiland zonder diegene die ze lief had. Jarod zou zich nooit kunnen voorstellen hoe dat moest voelen. En zich er in verdiepen zou hij zich ook niet, niet voor nu tenminste. Het plotselinge geluid dat zeker afkomstig moest zijn van een menselijk wezen onderbrak het moment dat ze elkaar aan keken. Jarod richtte zich dan ook gelijk op het geluid en liep naar de rand van de rotswand waar hij en Isobel op stonden. Hij kwam bij de rand staan en keek omlaag. Langzaam aan ging hij door zijn hurken en zette hij een hand op de grond neer zodra hij een gedaante van een meisje leek te zien. Ze was niet erg ver onder hen, wat betekende dat ze op een gevaarlijke hoogte van de grond beneden haar was. Wat deed ze daar? Waarom bleef ze er uberhaubt zitten. Jarod had in ieder geval niet het idee dat zij een gedaanteverwisselaar was. Weer een mens, misschien kon het interessant worden nu, misschien ook niet. Jarod besloot dan ook op het meisje te reageren. Na zijn woorden reageerde het meisje nogal simpel op hem. Het leek haar niet veel uit te maken. Jarod trok even licht een wenkbrauw op waarna hij recht stond zodra het meisje weer verder naar boven leek te willen komen. Jarod deed dan ook een paar stappen naar achteren zodat ze er langs zou kunnen.
Ondertussen leek Isobel verder contact met hem te willen zoeken maar hij kapte dat dan ook af. Isobel leek te willen graven naar de persoon wie hij was. Hij had daar geen behoefte aan, niet nu tenminste. Het kostte ook heel wat doorzettingsvermogen en moeite om iets echt zinnigs bij hem los te krijgen. Door zijn reactie hield Isobel dan ook al gauw haar handen op als teken dat ze haar mond zou houden. Jarod keek voor een moment nog naar haar waarna zijn blik op het meisje viel die ondertussen naar boven was gekomen en op de rand kwam zitten. Plotseling herkende Jarod het meisje, die zich voorstelde als Ailey. Ze was het meisje van het moeras. Jarod keek voor een moment weg en snoof eens waarna zijn blik terug naar haar ging. Ineens kleurde zijn ogen donkerder en veranderde hij terug naar zijn honden vorm. Licht gromde hij wat. Hij had wel genoeg stil gestaan nu. Daarbij was hij dat water ook wel een beetje zat. Jarod gedraagde zich niet snel angstig maar er was een ding waar hij niet blij van werd, omdat hij het ook niet kon. Hij kon niet zwemmen. Hij waagde zich wel bij de rand, of hij nou uit zou glijden of niet maar als hij in het water zou vallen was het gebeurt. Jarod wist ook niet hoe het kwam. Honden waren namelijk prima zwemmers maar op een of andere manier was dat het enige ding wat hij van zijn mensen vorm naar zijn honden vorm mee nam. Net zoals andersom hij de scherpe hoektanden kon hebben wanneer hij mens was. Zijn blik vestigde zich op de twee meisjes. Een van hen, een van hen kon wel gemist worden toch? Hij voelde zijn honger dan ook weer terug komen.

Ailey glimlachte terug naar het meisje die zich zelf voorstelde als Isobel. Ze zag er aardig uit, ze had iets speciaals over zich. Ze wist niet precies wat maar ze ging niet verder op haar gedachten in. Daarna bekeek ze de jongen, die daarna snel wegkeek en snoof. Na een paar seconde veranderde hij in een honden vorm. Ze spreidde haar ogen even ver open en kroop wat naar achter terwijl het beest gromde. Haar leven of dood mood was dan ook al lang weg, en ze gaf immers wel om haar leven dus sloot ze haar ogen even. Het was niet handig om te doen, zeker omdat het niet helpte. Ze bekeek de wolf even en zag toen dat het inderdaad dezelfde was van het moeras. Ondankbaar ook nog, ze had hem nog wel geholpen. Ze wist dat ze er op de een of andere manier aanging, of ze viel van een rots, of ze werd opgegeten. En zo kon ze de angst nog duizend keer groter maken door aan dingen te denken die haar op konden eten. Ze slaakte weer een zucht, dit keer van angst. Starend keek ze in de ogen van de wolf en draaide haar hoofd toen om naar Isobel. Zij zou vast de zelfde angsten hebben, wat ook wel logisch is als er een z'n beest voor je staat. Nee, dit had ze niet van haar vakantie gedacht.

Jarod zag hoe Ailey haar ogen wijd open spreidde. Ja hij was het, de hond uit het moeras. Dat mocht ze best weten, of uberhaubt flink beseffen. Beseffen dat ondanks ze hem had willen helpen er geen bedankje kwam. Zo was dat voor hem hier. Je moest je grenzen verleggen om hier te willen overleven. En Jarod had geen behoefte aan gezelschap. De twee afmaken leek de enige optie om zijn eigen honger te stillen. Jarod voelde de starende ogen van Ailey en die van hem. Voor een moment bleef hij haar dan ook aan kijken. Maar het slechtste wat je kon doen was een wild dier in de ogen aan blijven kijken. Jarod gromde dan ook wat feller terwijl hij op hun afliep. Zijn nekharen stonden algauw weer recht op, om weer dreigender over te komen. Maar dat liet dan ook weer zien hoe erg hij dit meende.
Zijn blik viel daarna even op Isobel om te zien hoe het met haar ging, waarschijnlijk niet veel anders dan Ailey. Dat zou tenminste een logische reactie zijn voor mensen zoals zij. Echter wat hij niet wist was dat Isobel al bezig was met hem, en om zo dan ook een plan te bedenken. Want zij bleek de angst in zijn ogen al gevonden te hebben. Zijn angst voor water, of om er iniedergeval in te vallen. Plotseling merkte Jarod op dat Isobel haar lippen wat bewogen. Wat zei ze? Zouden het enkel angst uitgesproken woorden zijn of zou ze zich bedenken hoe ze hier weg konden komen. Nou jammer voor hen want Jarod was echt niet van plan om hen te laten gaan, zij alle twee niet. Echter jammer voor hem leek Isobel de oplossing gevonden te hebben, en daarbij dan ook de angst die hem zo tergde.
Er kwam ineens meer beweging in Isobel haar lichaam. Ze schuifelde langzaam aan weg van Ailey een rots richel af naar.. Nu zag Jarod waar Isobel op doelde. Zijn ogen verwijdde dan ook. De dam! Als ze de dam weg haalde was het gebeurt voor hem. Jarod gromde diep en zette het dan ook gelijk op een rennen naar Isobel toe. Echter was hij wel verplicht om vaar te minderen bij de richel, maar hoe dan ook zou hij haar grijpen. Dat plan van haar mocht niet door gaan.

Ailey wendde haar gezicht snel af toen de wolf weer begon te grommen.
Ailey keek wat paniekerig van de wolf naar Isobel. Na een tijdje zei ze wat zachts in haar oor. Iets met een boomstam, Ailey begreep er niet veel van maar ze moest helpen. Langzaam schuifelde Isobel voor haar langs en Ailey was dan ook van plan om op te staan. Niet lang erna zag ze de hond in beweging komen en op Isobel afrennen. 'Pas op!' Riep Ailey dan ook en kwam zelf ook in beweging. Haar schoenen klikte op de rotsachtige waterval. Ze pakte dan ook zo snel mogelijk het vel van de wolf. Ze dacht er eigenlijk niet bij na, maar ze wou niet eenzaam overblijven op dit eiland. En aan zelfmoord denken was niet haar grootste hulp. Ze had geen idee wat ze aan het doen was, en dat kon wel haar dood zijn. Ailey was niet z'n snelle denker en had dan ook geen idee wat ze moest doen. Nog steeds hield ze het vel van het beest stevig in haar hand vast. Daarna liet ze los, hopend dat het beest een soort van inzakte. Niet dat het doodging, maar even een black-out had or something. Ailey stond daar een beetje radeloos kijkend naar Isobel.

Hijgend stond Isobel bij de dam, wachtend totdat Ailey ook zou komen. Alleen zou ze dit niet kunnen doen, ze had haar hulp nodig. Net toen Ailey in beweging kwam, had het beest haar plannetje door. Misschien had hij als hond toch iets menselijks in zich zitten. Isobel's adem stokte in haar keel toen ze de hond op zich af zag komen stormen.
Ze moest actie ondernemen, maar toch stond ze verstijfd van angst. Isobel had altijd het idee dat ze gemakkelijk zou kunnen toegeven als ze de dood recht in de ogen zou kijken, zeker als er om haar heen geen dierbare personen meer te vinden waren, maar blijkbaar was dat niet zo.
Haar instinct schreeuwde haar van alles toe maar ze kon niets dan stil blijven staan. Ze wist dat het niet slim zou zijn de hond recht in de ogen te kijken, maar toch deed ze het. Misschien probeerde ze zijn menselijkheid te ontdekken in zijn enigszins overeenkomende ogen met zijn menselijke gedaante. Hij bleef maar door rennen en leek nooit te willen stoppen. Plotseling begon Ailey te rennen riching de aanvaller en viel hém aan. Waar was ze in hemelsnaam mee bezig? "Ailey!" gilde ze. Haar ogen flitste naar de dam en terug. Ze moest iets doen. Ze haalde diep adem en schopte met al haar kracht tegen de boomstronk. Ze hoorde iets kraken wat zowel haar voet als de dam kon zijn. Eigenlijk wist ze niet of ze Ailey wel kon redden als ze dit deed. Maar als ze niets deed zou Ailey  sowieso de dood vinden. Isobel haalde haar been nog eens uit. Daarna zette ze haar handen tegen de stam en duwde de ene helft weg van de andere. Ze sprong opzij. Water klotste tussen de twee stammen door. Hijgend klom Isobel op een rots waar van uit ze de hond en Ailey goed kon zien. Het water kwam op
ze afgerold. Isobel maakte haar beslissing en pakte Ailey bij haar hand, zodat ze niet onderschept zou worden door het water en meegenomen. Even aarzelde ze. Toen haalde stak ze haar hand uit naare hond. Ze hoopte vurig dat hij snel weer Jarod zou worden, want daarvoor had ze hem gered.
            

Jarod zag hoe hij dichter en dichter bij Isobel kwam. Hij ontblootte zijn tanden dan ook wat meer. Nu zou hij haar grijpen, dat was zeker. Echter vergat hij even dat Ailey toch nog de moed nam om Isobel te beschermen. 'Pas op!' Hoorde hij plotseling naast zich en op dat moment werd hij bij zijn vel gegrepen bij zijn nek. Een felle grom, gemengd met een blaf, ontsnapte uit zijn bek. Wat dacht ze wel niet aan hem te willen komen? Jarod draaide zijn kop dan ook om naar Ailey en een kille blik was zichtbaar in zijn ogen. Hij probeerde te grijpen naar haar handen maar dat ging moeilijker omdat ze bij zijn nekvel zat. En natuurlijk kon hij zijn kop niet helemaal omdraaien. Echter bleef er dus nog maar een optie over. Hij moest terug veranderen naar zijn mensen vorm wilde hij vrij komen uit de greep van Ailey. Ze kon hem immers niet bij zijn menselijke huid vast grijpen. Zo ruim zat hij niet in zijn vel. En al had het wel gekund had hij haar op die manier ook wel makkelijker weg kunnen duwen.
Plotseling werd Jarod wakker geschud door een gil. Jarod keek op en merkte al gauw genoeg dat het van Isobel kwam die natuurlijk had opgemekrt dat Ailey hem vast had gegrepen. Dat zorgde er dan ook voor dat ze sneller de dam probeerde los te krijgen. Jarod gromde weer wat terwijl zijn blik verstrakte. Hij moest er wat aan doen anders eindigde het voor hem hier. Misschien dat hij van zijn honden vorm nog snel naar zijn mensen vorm kon veranderen en dan weer terug? Hij besloot er maar niet te lang over na te denken. Jarod sloot zijn ogen en veranderen naar zijn mensen vorm, zo kwam hij dan ook los van Ailey. Jarod stapte snel weg van haar en veranderde vervolgens naar zijn dierlijke vorm om zijn plan voort te zetten en Isobel te grijpen.
Maar op dat moment leek zijn plan te vergaan, letterlijk. Luid gekraak was te horen. Jarod zijn blik flitste richting de dam die brak. Nee.. ging het dan ook gelijk door Jarod zijn gedachten heen, want praten als hond kon hij niet. Het water brak los en sloeg hem weg van de twee voordat hij zich nog op hen zou kunnen richten en een hand van Ailey of Isobel kon vast grijpen. Jarod kneep zijn ogen dicht terwijl het water hem met behoorlijk kracht mee trok. Voor een moment kon hij zijn adem in houden. Tot dat zijn behoefte naar zuurstof echt terug kwam. Zijn ogen sperde dan ook open en hij begon te slaan met zijn poten in het water in een poging boven te komen. Hij moest aan zuurstof zien te komen. Een hoop bellen ontsnapte uit zijn bek zodra het laatste beetje zuurstof vrij kwam. Langzaam aan vielen zijn ogen steeds verder dicht en begon hij het bewustzijn te verliezen door de flinke druk die het water gaf.

Ailey ging mee met de sterke vloed van het water waardoor ze zichzelf openhaalde aan een uitstekende rots. Met haar ogen dicht dreef ze door het water en raakte nogal in paniek van het water dat haar zuurstof wegnam nadat ze het ergste gedeelte hadden gehad, kwam Ailey boven water en probeerde zich ergens aan vast te grijpen. Helaas was er niks dichtbij om zich aan vast te klemmen. Ze keek angstig om zich heen of ze Isobel en het beest kon zien. Naja beest, ze wist eigenlijk niet eens wat het was. Aangezien ze niet kon nadenken over wat er net gebeurd was, plotseling veranderde hij snel naar zijn menselijke gedaante waardoor hij snel ontsnapte aan haar harde greep en zo snel hij veranderde, veranderde hij ook weer terug. Ze zuchtte snel waardoor ze een slok water naar binnen kreeg.

Jarod voelde de kracht van het water zijn lichaam verder weg voeren. Van Isobel. Van Ailey. Jarod kneep zijn ogen dicht en zag flits van Isobel haar hand die hem nog had willen pakken. Waarom? Waarom zou ze hem willen helpen nadat zij de reden was van het breken van de dam? Jarod klemde zijn kaken even op elkaar. Hij had geen idee waar hij was. Zijn adem was hij kwijt. En langzaam aan begon de druk steeds meer op te voeren maar voelde zijn lichaam met de minuut slapper. Hij begon het bewustzijn te verliezen en dat was een slecht teken. Het laatste wat hij wilde was sterven in het water. Als hij nou eens mens was.. Helaas kon hij de kracht niet opbrengen om terug te veranderen naar zijn mensen vorm. Het was namelijk niet zo dat hij dat even moeiteloos kon doen. Langzaam aan verslapte elke spier in zijn lichaam en zakte ook zijn gedachten weg. Het beeld werd zwart, de wereld sloot zich voor hem.
Plotseling kwam het lichaam van Jarod boven gedreven. Maar niet alleen dat nu hij van de wereld was en hij officieel mens was veranderde hij dan ook weer terug naar zijn menselijke vorm. Het lichaam van Jarod dreef met het nu wat meer gekalmeerde water mee. Echter zou de kalmte niet blijven. Jarod kwam steeds dichter bij de afgrond. Als hij daar naar beneden stortte was het zeker weten gebeurt. Toch hoefde het zijn einde niet te zijn. Zijn lichaam dreef namelijk langs de rotsen waar Isobel op stond. Als hij geluk had kon ze hem zien. Niet dat het zeker was of hij er blij om zijn als zij hem eruit zou halen aangezien zij diegene was geweest die voor deze situatie had gezorgd. Maar goed hij zou er nu toch niets weten in te brengen nu hij totaal van de wereld was, en eigenlijk stervende als er niet snel iets aan de situatie verandert werd.

Ailey voelde de handen van Isobel op haar schouders en langzaam aan voelde ze het bij haar hoofd. Haar blik keek van links naar rechts, maar op een gegeven moment riep ze dat Ailey haar moest volgen. Ailey gehoorzaamde snel, aangezien ze geen idee had wat ze alleen had moeten doen. Ze volgde Isobel braaf naar de volgende rots waar als het goed was Jarod langs zou moeten drijven. Toch had ze geen idee waar hij was, tot ze hem een paar meter van hun vandaan aan zag komen drijven. Met haar ene hand tikte ze Isobel een paar keer hard aan waarbij ze haperte in haar woorden. 'Daar is hij,' zei ze haastig terwijl ze op de rots ging zitten om dichterbij hem te komen. Ze vroeg zich af of ze het water in zou springen. Ook dat was niet het slimste idee om iemand te redden maar toch had ze de neiging. 'Ik ga erin,' herhaalde ze een paar keer tegen Isobel zonder enige actie te tonen. Ze twijfelde, of haar eigen leven opofferen net zo goed was als een leven redden. Het klonk erg egoïstisch, dat ze misschien ook wel was. Maar ze meende het echt wat ze dacht. Ze keek Isobel angstig aan.