I could think of better places here

Zijn poten raakten de zachte ondergrond waarin ze lichtjes weg zakten. Zo goed mogelijk zocht hij de beste weg uit. Maar het was enkel nog maar de schemer die hem het beetje licht gaf waardoor hij in het rond kon kijken. Een lichte koele bries streek door zijn grijs met witte rossige vacht. Zijn kop hield hij hoog. Want hier hoefde hij de moeite niet te doen om een spoor met zijn neus op te vangen. Het enige wat hij rook was de stank dat weg kwam van het moeras waarin hij verzeild was geraakt. Maar liever was hij hier als hond dan als mens. Als Ierse wolfshond had hij toch het gevoel dat hij zichzelf beter kon voort bewegen. Ja Jarod, zo luidde zijn naam. Was een shapeshifter. En zo ver hij wist leefde hij altijd al op dit eiland. Hij was niet anders gewend om hier te leven, maar in het moeras kwam hij niet al te graag. Hij kon zich betere plekken op dit eiland bedenken. Het was enkel zo dat hij veel in de nacht begon te lopen. Het zicht was dan natuurlijk minder, en zo was hij langzamerhand hier terecht gekomen.
Jarod voelde zich goed in zijn vorm als Ierse wolfshond. Hij had een beter uithouding's vermogen op die manier, echter wist hij niet hoe hij zich moest voelen in een moeras. Onder de hondenrassen zijn Ierse wolfshonden beste kalfen. Wat als hij in drassige substantie terecht kwam? Jarod slaakte een diepe zucht. Ook alleen hij kon zich in een situatie als deze werken. Jarod stapte verder. Hij hield zijn omgeving zo goed mogelijk in de gaten. Voor een tijdje liep hij zo verder wat, op zoek naar de beste weg door het moeras. Tot dat hij ineens leek uit te glijden bij een gladder stuk. Jarod kon zijn evenwicht niet bewaren en viel om het moeras in. Gelijk begon Jarod met zijn voorpoten te slaan. Hij gromde daarna eens en keek benauwd richting de het moeras dat om zijn lichaam verstijfde. Hoe meer hij zou tegen stribbelen hoe eerder hij verdwenen zou zijn. Maar wat moest hij anders? Zou hier uberhaubt wel iemand anders komen die hem zou kunnen helpen? Ineens leek hij wat gekraak te horen. Jarod keek dan ook gelijk opzij. Zou er iemand zijn? Automatisch begon hij weer wat te grommen. Benauwd door deze situatie. En niet wetend wat hij van de geluiden verderop moest denken.

Ailey liep al een tijdje rond en kwam uiteindelijk in het plakkerige moeras terecht. Ze had haar naaldhakken al uitgetrokken toen ze voelde dat ze erg vast zat. Bij elke stap walgde ze van het voelen van de modder onder haar voeten. Al gauw zag ze beesten rondlopen, bosjes kraken en blaadjes vallen. Van alles wat maar iets te plotseling kwam schrok ze en gilde ze. Ailey merkte dat ze nogal afwezig was van de crash die had plaats gevonden. Ailey zuchtte eens en bekeek haar kleren toen even. Ailey was het meisje dat meer om haar kleren gaf dan de mensen om haar heen. Behalve de mensen die ze allang in haar leven kende gaf ze niks om iemand of iets. Toch kon het meisje erg lief zijn, niet dat ze dat vaak liet merken maar toch. Op een gegeven moment hoorde ze iets grommen. Ze deinsde geschrokken achteruit en probeerde te zien wat het was. Een soort wolf, wat het voor een was wist ze niet maar ze kwam wat dichterbij aangezien ze zag dat hij vast zat in de modder. Ze keek naar de wolf waarna ze achterom keek. Nou lekker dit weer, ze zuchtte dit keer hoorbaar en beet op haar lip. Wat nu?

Jarod zag hoe een schim langzaam aan duidelijker werd. Een blond meisje kwam te voorschijn. Gelijk deinsde ze achteruit zodra ze hem zag. Jarod snoof eens, niet alleen om snel even genoeg adem te halen door zijn neus, maar ook door het feit dat het altijd zo ging als hij al iemand tegen kwam. Ze weken telkens maar voor hem, enkel en alleen omdat hij er zo groot en ruw uit zag. Daar stond ze dan, ze beet op haar onderlip. Twijfelde ze over wat ze moest doen? Was dat niet duidelijk dan? Ze moest hem hier uit halen! Jarod keek met een benauwde blik richting haar. Nou goed, als zij het niet deed moest hij het zelf maar weer proberen. Met zijn grote voor poten probeerde hij de door het massieve moeras te maaien en de kant vast te grijpen. Maar hoe meer hij bewoog hoe verder hij weg zakte. Een lichte grom ontsnapte zijn bek weer terwijl hij zich nog boven wist te houden. Nog wel.
Zijn achterpoten hingen maar ergens in de vieze drassige substantie. Hij had nergens geen steun. Plotseling liet Jarod een beste blaf horen, met misschien een lichte ruwe grom er in. Puur om het meisje wakker te schudde en haar misschien in een keer een beslissing te laten nemen. Er konden dan wel twee dingen gebeuren. Of ze ging er vandoor, of ze hielp hem. Voor een moment kneep Jarod zijn ogen dicht waarna hij ze langzaam aan opende en zijn blik weer op haar vestigde.

Ze hoorde de waarschuwing, een soort grom. Ze keek wat hopeloos naar het beest terwijl ze wat dichterbij kwam om de poot van de soort hond vast te pakken. Met wat kracht trok ze het beest omhoog en deinsde daarna gelijk naar achteren. Waar was ze aan begonnen, ze keek wat verschrikt maar liet haar blik daarna dan ook weer gelijk wat neutraal staan. Ze was zo depressief als wat, eerst vliegt haar vliegtuig op een eiland met beesten die vastzitten in de modder, wat zou er straks gebeuren dan? Misschien hapt dat beest nog wel eens naar haar. Dan was ze op slag dood. Dat moest niet haar einde worden, dus wou ze na een stukje achteruit zijn gedeinsd en het beest bekeken te hebben richting het stukje bos teruglopen waar ze vandaan kwam.