Alone with my thougts...

van Isobel vr jan 25, 2013 10:26 am

"You build up a life of magic
Cause you'r real life is just tragic."

Hijgend liet ze zichzelf vallen in een stukje groene weide op de berg. Om haar heen groeide allerlei verschillende bloemen die er met het licht van de ondergaande zon op de een of andere manier magisch uitzagen. Isobel was inmiddels wel gewend dat ze een obsessie had voor dingen beklimmen, maar haar conditie op peil brengen deed het niet omdat ze daarvoor nog te zwak was. Nog steeds. Een zucht maakte liet haar adem naar buiten komen in de vorm van een wolkje duidelijk zichtbare mist. Op dit stuk van de berg hing nog niet de mist die ze vanaf haar kamp al had kunnen zien, maar het begon al aardig koud te worden.
Na een korte pauze besloot ze snel weer verder te gaan, ze moest een plek vinden voor de overnachting voordat het echt donker zou zijn. Ze wist wat er gebeurde als de wilde dieren hun plek begonnen op te eisen en ze was niet van plan dat nog een keer te laten gebeuren. Een koude rilling worstelde zich door haar rugwervels en ze sloeg haar armen om haar koude lichaam.
Het eiland verkennen was zo'n slecht idee nog niet geweest, maar dat nam niet weg dat het vreselijk groot was en ze niet steeds naar haar kamp kon blijven terugkeren. Als ze ooit van deze plek weg zou komen, wilde ze in ieder geval weten waar ze was geweest en iets geleerd hebben. Misschien kon het eiland dan zelfs wel in kaart gebracht worden. Als dat ooit zou gebeuren...
Daarbij, als ze eenmaal in de roes van het klimmen of wandelen was, dwaalde haar gedachten af naar een plek die niet zo miserabel was als haar eigen zielige leventje waarin het enige wat ze kon doen was wachten en alleen zijn met haar gedachten. Nee, daar zou ze helemaal gek van worden en omdat ze gewoon iets moest doen was ze maar wat rond gaan lopen.
Een rotswand trok haar aandacht. Er liep een scheur heen die groot genoeg zou zijn om haar door te laten. Ze slikte doen ze eraan dacht wat er allemaal in kon huizen. Misschien was overnachten in een grot niet de meest geschikte optie. Isobel greep zich vast aan een andere rots om een smalle richel over te komen, waarna ze uitkeek over nog een weide. Ze voelde er niet veel voor om die nog over te steken. Misschien moest ze hier maar gewoon blijven. Ze hurkte neer tegen een rots waar nog net een sprankje zon gestaan had. Misschien zou het een beetje warmte vasthouden. Uit haar rugzak haalde ze een slaapzak en sloeg die uit. Het vliegtuigwrak bood af en toe nuttige dingen. Ze leunde achterover en wachtte tot de zon zou verdwijnen en de maan probeerde te achtervolgen. Snel veegde ze een traan weg. Niet weer.
Je kon mensen ontmoeten op de vreemdste plaatsen.